"Nie chodzi o to, że cię nie kocham" – rzekłam, patrząc, jak z twarzy biednego Shukriego odpływają wszelkie kolory. "Chodzi o to, że obiecałam związać się z innym". \n\nArikh, moja miłość, w jakiś sposób mnie znalazł. Słyszałam jego głos wołający mnie w blasku księżyca. Początkowo był cichy i bałam się, że to tylko duch, swoiste echo mego poczucia winy. Ale teraz zrozumiałam, że to nie ułuda. Drugi raz go nie opuszczę. \n\nGorący wicher podrywał piasek, który wirował wokół mnie, a ja próbowałam podążać za jego głosem. Musiałam go zobaczyć. Wziąć go w ramiona. Upewnić się, że mi wybaczył, po to, bym mogła wybaczyć sama sobie. Wspięłam się na wydmę i osłoniłam oczy przed wiatrem, wpatrując się w ciemność. Po raz wtóry zawołał mnie po imieniu. Tym razem był bliżej.\n

Jego głos

Arikh, część 1.

"Arikh!" – zawołałam z radością i desperacją, biegnąc tak szybko, jak tylko mogłam w słabym świetle gwiazd.\n\nGdy dotarłam na miejsce, znalazłam plugawego stwora, który skradł wygląd mego ukochanego. Gdy ujrzałam koszmarną parodię jego pięknego lica, zmroziło mi krew w żyłach. Ten stwór, ten marny sobowtór uśmiechnął się do mnie. Jego ziemiste usta uniosły się, odsłaniając rząd długich, popękanych i zakrzywionych zębów. \n\nGdy stwór wyciągnął ramiona, by mnie pochwycić, zamarłam. Uszła ze mnie wola ucieczki, wola życia! Wtedy to usłyszałam – najokrutniejszy dźwięk w moim życiu.\n\n"Nie!" – zawołał głos Shukriego. "Weź mnie! Weź mnie zamiast niej!" Stwór skierował wzrok ku ciemności. Upadłam. Zwinęłam się w kłębek. Byłam zbyt przerażona, by choćby oddychać.

Jego ramiona

Arikh, część 2.

Ośmieliłam się poruszyć dopiero długo po tym, gdy widmo odeszło. Usiadłam, drżąc pośród ciemności, z kolanami podciągniętymi aż po brodę. Gdy wreszcie ośmieliłam się wstać, ujrzałam mego kochanego Shukriego. Leżał twarzą ku ziemi pośród piasków. Jego ciało było sine i poplamione niczym ciało rozkładającego się trupa. Potrząsnęłam nim, by potwierdzić to, co już wiedziałam.\n\nLecz on się poruszył. Chwycił mnie za rękę. Ogarnęło mnie przerażenie. Wyrwałam się z jego uścisku i pomknęłam w ciemną noc. Ostatnim, co usłyszałam, był jego łagodny głos, błagający, bym go nie zostawiała.\n\nOd tego czasu co noc słyszę jego głos, niesiony przez wiatr. Mówi o tym, że nigdy nie przestanie mnie kochać. A gdy słyszę, jak wzywa me imię, rozdziera mnie ból tego, co wiem. Tego, na co nie ośmielę się szukać odpowiedzi.

Shukri

Palona słońcem pustynia na zachodzie. Ostatni dom pradawnych.

Wydmowe widma (Rozdział) - Baza Danych Lore NWGuide

Obrazy

Komentarze