Upadłem, a bestia mnie dopadła. Przygwoździła mnie do gleby swoimi sześcioma odnóżami. Nie mogłem się ruszyć. Poczułem palący ból, gdy coś dużego i ostrego powoli wbijało się w mój brzuch, zupełnie jakby ta bezmyślna bestia uważała, by mnie nie połamać. \n\nUczepiłem się tej ironii losu jak tonący żeglarz złamanego masztu. Zaparło mi dech w piersiach, gdy wzburzone morze bólu zalało mą duszę i wciągnęło mnie w otchłań nocy bez snów.\n

Początek końca

Dzień 1

Ocknąłem się w czymś, co przypominało duże, ziemne gniazdo. Nie wiedziałem, czy minęły zaledwie chwile, czy też całe dni. Wygrzebałem się na krawędź niecki, sunąc ku wolności z zapałem godnym zranionej zwierzyny. \n\nStarałem się zachowywać cicho. Nie ośmieliłem się spojrzeć na rany, jakie ta plugawa bestia wyrządziła memu delikatnemu ciału, bo niechybnie zapłakałbym w głos. Niestety, bestia przejrzała me zamiary i błyskawicznie zagrodziła mi drogę. Jednak nie zabiła mnie. \n\nOgarnęła mnie trwoga, bo zrozumiałem, że ta bestia chciała lub potrzebowała, żebym żył.\n

Potrzeby

Dzień 2

Obserwuje mnie swymi wilgotnymi, czarnymi, paciorkowatymi ślepiami, które pewnego dnia mam nadzieję wyłupić. Chyba nigdy nie śpi, choć już dawno temu zaprzestałem prób ucieczki. \n\nMoje ciało nie jest już do tego zdolne. Ale wciąż odczuwam głód. Przynosi mi mięso. Czasami. Staram się o tym nie myśleć. Naprawdę. Nie myślę o tym. Łakomie spożywam oślizgłe wnętrzności, które mi rzuca, zupełnie jakbym to ja był potworem. \n\nPozwala mi wypełznąć na skraj gniazda i napić się z małej wnęki z parującą wodą, choć podejrzewam, że ta plugawa ciecz powoli mnie zatruwa. Zastanawiam się, druhu, czy wciąż żyjesz. Czy zaśmiałbyś się razem ze mną, znając cenę, jaką przyszło nam zapłacić za polowanie na żelazne skóry?\n

Znaczenie i mięso

Jaki to dzień?

Leżę, zdjęty gorączką. Piszę, by przestać skupiać się na setkach małych ruchów, które czuję w swoim wzdętym, sczerniałym brzuchu. Ruchów tuż pod moją skórą. Mam wrażenie, jakby moje ciało było wrzącym kotłem demona. \n\nTeraz to do mnie dotarło. Kolebka skorpiona nie jest miejscem. Jest moim ciałem. Nie mogę się powstrzymać od ponurego śmiechu. Cóż za ból…\n

Kolebka

Palona słońcem pustynia na zachodzie. Ostatni dom pradawnych.

Kolebka skorpiona (Rozdział) - Baza Danych Lore NWGuide

Obrazy

Komentarze