Przez ostatnie dwa tygodnie popioły, które zostały po martwych, roztaczały swąd tchnienia Hydry. Gdy zapadał zmrok, dym wciąż unosił się z przesiąkniętych olejem ludzkich szczątków. \n\nPodziwiałem własne dzieło i z ciekawością przysłuchiwałem się protestom kilku nowokorsykańskich więźniów. Ci plebejusze rozprawiali o "etycznej wojnie". Utrzymywali, że tchnienie Hydry, które wytwarzam i rozlewam do beczek, jest okrutną i nieetyczną bronią, zarówno w teorii, jak i w praktyce. Perorowali, że w tym, co tworzę, nie ma nic chwalebnego, na co bogowie spojrzeliby łaskawym okiem. \n\nPo wysłuchaniu ich bezsensownych przytyków roześmiałem się serdecznie i przypomniałem tym sokratejskim imbecylom, że w kwestii "etycznej wojny" obowiązują tylko dwie prawdy. Pierwsza z nich stanowi, że strona dysponująca siłą, której nie wykorzysta do zyskania przewagi, jest skretyniała do reszty. Druga zaś stanowi, że strona, która ulega takiej sile, zasługuje na swój los i może co najwyżej pluć sobie w zwęgloną brodę chwilę przed śmiercią.\n

Z dziennika Ignacjusza

Rozprawa o etycznej wojnie, część 1

O świcie następnego dnia więźniowie chcieli odwieść mnie od moich zamiarów. Beczki z "tchnieniem Hydry" miały lada chwila spopielić ich rodaków z Nowej Korsyki. "Wszystko, co przyniesie chwałę legatowi Krassusowi i XIX Legionowi jest prawe i sprawiedliwe" – powiedziałem im. \n\nBeczki z łatwopalną mieszaniną stały w równych rzędach obok miejsca, w którym trzymaliśmy więźniów. Jedna z nich, Rahat, zaapelowała do mego sumienia. Błagała mnie, bym się opamiętał. Prosiła, bym zasięgnął rady mądrych bogów, zanim moja dusza zostanie wydarta z ciała i trafi do świata zmarłych. \n\nInny więzień nazwał mnie parszywym kundlem, mówiąc, że niebawem spotka mnie kara z ręki bogów. Roześmiałem się im prosto w twarz!\n

Rozprawa o etycznej wojnie, część 2

Niech szlag trafi tych nowokorsykańskich więźniów! Czy oni nigdy się nie zamkną? \n\nLegioniści zaczęli trenować na nich walkę procą. Czterdzieści razy oglądałem, jak kamień miażdży kość. Gdy światło gasło w oczach Rahat, uśmiechałem się z satysfakcją. Ale zaraz wracała do żywych. Ja nie jestem okrutny. To ta wyspa jest okrutna. Rahat znowu zaczęła wytykać mi rzekome tchórzostwo i barbarzyństwo. \n\nPo wysłuchaniu jej obelg stanąłem nad dołem, rzucając cień, którego nie powstydziłby się sam Hades. Przytaszczyłem beczkę ze swą wątpliwą moralnie mieszaniną na krawędź dołu, podpaliłem ją i zrzuciłem na tę hałastrę. \n\nKrzyki agonii i skwierczenie palonego mięsa były niewielką ceną za cichą noc i spokojny sen.\n

Koniec rozprawy

Palona słońcem pustynia na zachodzie. Ostatni dom pradawnych.

Tchnienie Hydry (Rozdział) - Baza Danych Lore NWGuide

Obrazy

Komentarze