Choć bardzo ucierpieliśmy i straciliśmy Most, nadal mam nadzieję, że pewnego dnia przepędzimy stamtąd skażonych.\n\nWciąż pamiętam zachwyt, jaki czułem, gdy moje oczy po raz pierwszy ujrzały tę konstrukcję przecinającą Wielką Wyrwę. Jeżeli kiedyś ktoś wątpił w zdolności architektoniczne tych, którzy byli tu przed nami, most rozwiewał wszelkie wątpliwości. To prawdziwy cud inżynierii, obiekt mogący rywalizować z cudami Europy i Wschodu – oczywiście gdyby ktoś oprócz nas mógł go zobaczyć.\n\nPrzyjrzałem się mu dobrze, gdy tu przybyłem, a także później, już z oddali. Z wielkim smutkiem musieliśmy go pożegnać i wycofać się. Jednak zarówno ja, jak i pozostali osadnicy… pozostawanie w jego pobliżu było zbyt niebezpieczne.\n\nInżynier D. Prieto z Queensport

Wielki most

Most wydaje się przedłużeniem pradawnych dróg, które przecinają wyspę. Wspierają go potężne filary, co wskazuje, że miał wytrzymywać transport dużych ciężarów, najpewniej wielkich kamiennych bloków, z których zbudowane są pradawne ruiny. Po wschodniej stronie znaleźliśmy świątynię, a w niej wielkie posągi, które można spotkać w różnych miejscach na wyspie. \n\nŚwiątyni nie można jednak bezpiecznie zbadać, ponieważ pośród stojących tam szkieletów krążą wilki zrobione… ze szronu. Nie wiem, co jest gorsze: wilki czy szkielety. Szkielety zdają się obserwować nas w milczeniu. W dłoniach trzymają włócznie, a ich kości i pancerze są doskonale zachowane. Być może w zamierzchłej przeszłości byli to strażnicy Mostu. A teraz? Strzegą go po śmierci.\n\nPodobnie jak w przypadku innych pradawnych budowli, które oglądałem, Most jest zbudowany z połączonych zaprawą kamieni oraz skalnych kolumn, które wydają się wykute z jednego wielkiego bloku. Sposób, w jaki pradawni konstruowali takie cuda, wciąż pozostaje tajemnicą. Albo mieli całą armię robotników, albo, szczególnie w przypadku nieociosanego kamienia, narzędzia do kształtowania gór i kanionów według własnej woli. A może korzystali z potęgi samej wyspy? \n\nByć może nigdy nie poznamy ich tajemnic, a teraz, kiedy Most opanowali skażeni oraz inne stwory, zapewne nie zgłębimy jego sekretów – o ile w ogóle przeżyjemy.\n\nInżynier D. Prieto

Oględziny

Nie doceniliśmy naszych przeciwników. Zdawaliśmy sobie sprawę ze sprytu skażonych, ale podświadomie uważaliśmy ich za gorszych od siebie, ledwo zdolnych do wysłowienia się i wciąż noszących stroje osadników z dawnych czasów. Byli dla nas jedynie skorupami, takimi jak te, które widzieliśmy na południu – uschniętymi, których tak ochoczo wycinaliśmy w pień, zbierając, co się da z wyspy.\n\nTa arogancja kosztowała nas utratę Wyrwy. \n\nSkażeni wykorzystali zimę przeciwko nam, jak zresztą czynili już wcześniej, dopiero to widzę. Nie czują siarczystego mrozu, dlatego nie spowalnia on ich przemarszu. Co gorsza, w dniu, w którym napadli na Wielki Most, wykazali się nie tylko przebiegłością, ale również zmysłem taktycznym – wykorzystali śnieżycę, aby pod jej osłoną niepostrzeżenie nadejść na Most obiema drogami. Choć strażnicy mieli czas, żeby nas ostrzec, pośród zamieci ich nawoływań nikt nie usłyszał. Wtedy skażeni rzucili się na pozostałych żołnierzy, ale żadnego z nich nie pozbawili życia. Zamiast tego osaczyli ich, skuli w kajdany, a potem zabrali ze sobą. Dokąd? Prawdopodobnie na północ. Jeżeli tak właśnie było, długo tam nie pozostali. Niedługo później powrócili, a my ujrzeliśmy, jak mężczyźni i kobiety, których straciliśmy na Moście, stają ramię w ramię ze skażonymi. Ten widok niemal złamał w nas ducha.\n\nInżynier D. Prieto

Chłodne owoce zimy

Ich widok to jak cios nożem w serce. Utrata Mostu mocno osłabiła nasze morale, ale to, co stało się później, prawie zmusiło nas do całkowitego wycofania się z Wyrwy.\n\nPrzez całą zimę skażeni kontrolowali Most, a gdy się skończyła, dołączyli do nich inni. Wśród nich zobaczyliśmy naszych braci i siostry. Znów stanęli na straży, ale tym razem nie przeciwko skażonym, a razem z nimi. \n\nWciąż patrzę na nich z oddali, bo jedynie luneta jest w stanie przebić się przez tę nawałnicę. Gdy ją unoszę, aby sprawdzić, co dzieje się na Moście, widzę ich dowódczynię, jak wpatruje się we mnie oczami jak dwa rozżarzone węgle osadzone w zapadłej twarzy.\n\nInżynier D. Prieto

Szara Siostra

Nie wiem, co myśleć o ostatnich wydarzeniach. Dochodzą nas pogłoski o dziwnych incydentach na południu, niebieskich lampach przy drodze, a nawet umarłych wędrujących z azothem płonącym w piersiach. Nie dałbym wiary plotkom i dziwnym opowieściom…\n\ngdyby to samo szaleństwo nie wydarzyło się na Moście.\n\nPatrzyłem akurat przez lunetę, gdy dostrzegłem, jak na ziemię padają pierwsi skażeni, a obok ich głowy. Z początku pomyślałem, że to tylko nadzieja pobudziła moją wyobraźnię, ale to działo się naprawdę. Skażeni zostali zaatakowani!\n\nPodszedłem do innego punktu obserwacyjnego i to, co ujrzałem, natchnęło mnie otuchą. Pospieszyłem obserwować rozwój bitwy, bo może to być punkt zwrotny naszej kampanii!\n\nInżynier D. Prieto

Kontratak

Najpierw myślałem, że walka na Moście to skutek kontrataku jednej z kompanii albo pijacki wybryk Merchanda i jego zbirów (którzy od dawna przechwalali się, że mogliby zająć Most w samej bieliźnie), ale tak nie było.\n\nMoje serce skuł mróz zimniejszy od panującego chłodu, gdy zobaczyłem maszerujące powoli przez Most szkielety z płonącymi niebieskimi kulami na piersiach. Pradawni Strażnicy nie cofnęli się i stawili czoła atakującym skażonym, bezlitośnie wybijając ich co do nogi. Ich szczątki, zrzucane z Mostu, zmieniały się w popiół, a na kamienie upadała sama broń. Pradawni Strażnicy w okamgnieniu zajęli połowę Mostu, jakby zupełnie nie przejmowali się liczebnością skażonych.\n\nMieliśmy wielkie szczęście, że nie zdecydowaliśmy się sami zaatakować, ponieważ skażeni byli przygotowani – ale na nas, a nie na takiego przeciwnika. W odpowiedzi na ten nieoczekiwany atak, na Most ruszyły oddziały posiłkowe, niczym zastępy mrówek. Skażeni wypadli ze swoich kryjówek wśród pobliskich skał z zamiarem odparcia Strażników, ale oni również ponieśli klęskę.\n\nO zachodzie słońca Most po raz kolejny przeszedł w inne ręce. Jego panami nie byli już skażeni. Niebieski ogień na piersiach Strażników znów zapłonął na Moście, na znak, że teraz oni przejmują to miejsce we władanie.\n\nInżynier D. Prieto

Przebudzenie pradawnych

Mroźne podejście do Strzaskanej Góry. Roi się od skażonych

Notatnik Prieto (Rozdział) - Baza Danych Lore NWGuide

Obrazy

Komentarze