Często szukam pocieszenia w małej, miejscowej kapliczce. Jest tam cicho i spokojnie. Mogę wreszcie usłyszeć własne myśli. Wiem, że służący (ci, którzy tu jeszcze zostali) myślą, że przychodzę tutaj, żeby się modlić. Przede wszystkim słucham tu swoich myśli i przeszukuję je jedna po drugiej, aby znaleźć w tym wszystkim jakiś sens.\n\nTutaj odbyły się nabożeństwa, gdy moi bracia zginęli na morzu rok temu, a także nie dalej jak miesiąc temu, gdy śmierć zabrała ojca i matkę. Podejrzewam, że nawet te skromne uroczystości nadwyrężyły ostatnie pokłady rodzinnej "fortuny", której nie udało się uratować po naszych rozlicznych niepowodzeniach. Okazało się, że ojciec zadłużył się u wielu kompanii i podjął spore ryzyko, angażując się w różne przedsięwzięcia… A teraz to ja muszę dźwigać ten ciężar. Chętnie zamieniłabym się z nim i braćmi. Nie chodzi mi o śmierć, ale o morskie podróże i bycie daleko stąd.\n\nCzuję się starzej, niż powinnam. To nie jest żałoba, tylko zwyczajnie nie wiem, dokąd mogłabym się udać, co powinnam i mogę zrobić. Nie starczyłoby jednego życia, aby dokonać wszystkiego, na co mam ochotę, a raczej miałam, bo moja rodzina roztrwoniła majątek na próżne projekty.\n\nA jednak w tym prostym kościele czuję się spokojna i pocieszona.\n\nIsabella

Strona wyblakła ze starości

Pocieszenie

Gdy tego ranka siedziałam w kościele, podszedł do mnie kapłan i poprosił o chwilę rozmowy. Podzieliłam się z nim swoimi myślami, a on zacytował mi fragmenty Pisma. Wcześniej nie zamieniłam z nim więcej niż kilka zdań, ale łatwo było znaleźć mi słowa. Powiedziałam mu o braku rodziny i strachu przed długami. Mówiłam o tym, jak czarna czeka mnie przyszłość i o tym, że trzeba będzie zmierzyć się z upływającym czasem. Moim braciom życie odebrało morze, ale matka i ojciec zasługiwali na więcej lat, niż było im dane. Powiedziałam kapłanowi, że mój ojciec często z zapałem rozprawiał o Fontannie Młodości, dzięki której można odzyskać stracone lata i odpocząć od trudów, jakich przysporzyło nam życie.\n\nKsiądz przez chwilę milczał, a potem powiedział, niemal przepraszająco, że otrzymujemy określoną liczbę lat do przeżycia, ponieważ… więcej mogłoby pozbawić życie jego piękna. Chęć przedłużenia sobie żywota – wydawało się, że wypowiadane słowa go smucą – była nawet uważana przez Kościół za nieprzyzwoitą i heretycką. Mówił, jak gdyby sam słyszał owych heretyków mówiących o tych sprawach, co wzbudziło moją ciekawość. Kiedy go przycisnęłam, zaczął się wypierać i twierdzić, że źle go zrozumiałam. Powiedział, że każdy, kto opowiadałby podobne bzdury, zostałby zamknięty pod kluczem, żeby swoim szaleństwem nie skazić innych.\n\nJestem pewna, że on zna kogoś takiego. Będę musiała popytać.\n\nIsabella

Pogłoski

Heretyk przewodzi naszej małej grupie. To moi najbardziej zaufani ludzie. Nie mogę dłużej marnować sił na Keyes i jej zdrajców z San Cristóbala – muszę znaleźć moc, która została mi obiecana, zabezpieczyć ją, a potem wymierzyć sprawiedliwość zdrajcom z obu załóg.\n\nHeretyk zaprowadził nas do wielkiego kanionu. Pradawny Trakt przechodzi tu w pradawny most. Nie wiem, kto go wybudował, a Heretyk nic nie mówi. Myślę, że zna odpowiedź na to pytanie, ale nie chce się nią podzielić, zupełnie jakby to było nieistotne.\n\nZapytałam, dokąd nas prowadzi i czy naprawdę wie, gdzie leży Fontanna Młodości. Pokiwał głową i poprosił mnie o cierpliwość. Przed nami długa droga. Nie wiem, czy wystarczy nam zapasów. Heretyk się tym nie przejmuje. Zdaje się, że nie odczuwa ani głodu, ani pragnienia.\n\nW kącikach swoich oczu często dostrzegam czerwień. Przez twarze moich ludzi przebiega szkarłat, przypominający kolor nieba o zachodzie słońca. Ale widać go w środku dnia, a nawet w blasku ognia. Nasze dusze zostały spaczone. Albo oczyszczone.\n\nIsabella

Most

Jeden z naszych wpadł do Wyrwy. Zniknął we mgle i w lodzie. Może nas dogoni… choć niełatwo będzie znaleźć nasz trop.\n\nNie możemy marnować czasu, by go szukać lub na niego czekać. Nikt nawet nie zapytał, czy tak zrobimy, po prostu pomaszerowaliśmy dalej.\n\nPrzypominam sobie, że Heretyk wciąż ma dłonie skute kajdanami. Chyba czasem mówię to na głos. Mimo że wiatr rozwiewa moje słowa, Heretyk mnie słyszy i tylko kiwa głową, jakby przyznając, że jego los spoczywa w moich rękach.\n\nIsabella

Wyrwa

Widać, że Heretyk kiedyś tędy szedł. Lecz nie sam. Jest tu droga i różne konstrukcje, widać też liczne ślady stóp sprzed dawien dawna. Wielu odbyło tę pielgrzymkę. Heretyk jest tylko jednym z nich. A może to on poprowadził tędy tysiące osób, jedna po drugiej, do Fontanny Młodości i jej cudów?\n\nŚmieję się na tę myśl. On się przyłącza, a oczy ma ciemne i czerwone. Jest rozbawiony, jakby czytał mi w myślach.\n\nKolejny członek załogi przepadł. Nie wstał, gdy o świecie szykowaliśmy się do wymarszu. Miał poskręcaną szyję, jakby coś się wokół niej owinęło. Jeśli widziałam krew na kajdanach Heretyka, to tego nie pamiętam. Potrzebujemy go. Bez niego utkniemy w tym mroźnym piekle już na zawsze. On nam nie pokazuje drogi… on nas prowadzi.\n\nIsabella

Pielgrzymka

Dziś dotarliśmy do wielkiego sklepionego przejścia w ścianie. To jeszcze bardziej imponująca konstrukcja niż most, przez który przechodziliśmy. Przed nami piętrzy się wielka góra. Heretyk – dziwnie się czuję, gdy tak go nazywam, w końcu ukazał nam samą prawdę – obiecuje nam… obiecuje mnie, bo jestem tylko ja. Innych zostawiliśmy na szlaku za nami. Kiedyś były trzy statki. Była też obietnica nowego, pełnego cudów świata.\n\nCudów, które są przeznaczone dla mnie. Odzyskam fortunę. Odzyskam młodość. Heretyk mówi, że jesteśmy już blisko. U podnóża góry. Wkrótce będziemy na miejscu. Zapytałam go, co tam znajdziemy. Powiedział, że znajdziemy taką potęgę, że samo Aeternum – nawet góra – wzniesie się w powietrze, a każdy, kto przybędzie na wsypę, odczuję tę potęgę.\n\nNie wiem, gdzie są pozostali. Zostaliśmy tylko my dwoje. I to, co przed nami.\n\nIsabella

Łuk

Jesteśmy tak blisko… nie czuję zimna. Heretyk zapytał, dlaczego zwolniłam. Odpowiedziałam, że chciałabym zatrzymać się choćby na moment. Dawno tego nie robiłam. Zatrzymać się i pomodlić, żeby ścieżka, którą wybrałam, była właściwa.\n\nModlitwa jest dziwna. Przywołuje wspomnienia. O prostej kamiennej kaplicy, ukrytej pośród drzew. W miejscu, które kiedyś było moim domem.\n\nZdaje się, że Heretyk widział moje wspomnienie, bo się uśmiechnął. Heretyk… to nie jest jego prawdziwe imię. Z całą pewnością był kiedyś księdzem, ale głosił prawdę. Jeszcze tylko troszkę, mówi. "Chodź, Isabello". Ale ja nie słyszę jego głosu.

Góra

Mówię mu, że musimy się zatrzymać. Muszę zebrać myśli. Jest ich tak wiele… gdybym tylko się zatrzymała, pomodliła… gdyby znów nastała cisza… Heretyk… ksiądz… jest teraz wyprostowany. Ja zaś jestem zgarbiona, tak jak niegdyś on, zupełnie jakby ciało zmuszało mnie do modlitwy.\n\n"Isabello" – powiedział – "możesz się tu pomodlić. Możesz pomodlić się u podnóża góry. Ale grunt pod nogami nie będzie ci służył".\n\nNie mam pojęcia, co to miało znaczyć. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo potrzebowałam się zatrzymać. Jak bardzo potrzebowałam ciszy, otaczających mnie ścian. Końca skrzypienia lodu pod moimi stopami. A teraz widzę… kości.\n\n"Musisz zbudować kościół" – powiedział. "Nie musi być wielki… wystarczy, że w twoich oczach będzie święty. Będziesz mogła w nim się modlić. Poznasz prawdę o tym, czego poszukujesz".\n\nW ręce ściskam już pierwszy kamień. "To będzie kamień węgielny tego kościoła". Wokół mnie jest wiele kamieni. Położę je jeden na drugim.\n\nHeretyk mi nie pomaga. Zdałam sobie sprawę, że wciąż jest skuty kajdanami. Muszę go uwolnić. Nie jest moim więźniem. Jest, być może, prorokiem. Albo kimś więcej.\n\nGdy położysz ostatni kamień – powiedział – droga do Fontanny stanie otworem. Poczujesz, jak przenika cię całe Aeternum.\n\nBędziesz tu żyła wiecznie, Isabello.\n\nMoje imię wymawia w narzeczu, którego nie znam. Brzmi jak błogosławieństwo. Albo… pożegnanie. Ale on by mnie nie opuścił. W takim razie to musi być błogosławieństwo. Musi…

Kościół

Piękna i tajemnicza kraina, gdzie siły życia i śmierci ścierają się w odwiecznym konflikcie

Dziennik kapitański (Rozdział) - Baza Danych Lore NWGuide

Obrazy

Komentarze