Niemal żałuję, że zauważyłem ten połyskujący kamień, ale stało się. Trafiliśmy tu. Bestie, jakich nigdy w życiu nie widziałem, przypominają mi, że jesteśmy obcy na tej wyspie. Im dalej na północ, tym bardziej ludzie i zwierzęta stają się brutalni i nieprzystępni.\n\nNiebezpieczeństwo pojawiło się niepostrzeżenie. Podczas przeczesywania szlaku Dunne natrafił na ślady tej połyskującej skały, która lśni, jakby jej wnętrze skrywało gwiazdy. Na ziemi leżało sporo kawałków kruszcu, spędziliśmy więc wiele dni na poszukiwaniu żyły, którą moglibyśmy eksploatować. Chociaż obawialiśmy się, że dźwięk kilofów może obudzić skażonych z Wyrwy, to wcale nie oni mieli sprowadzić na nas zły los.\n\nGdy dzień po dniu wykopywaliśmy "gwiezdny kamień" i układaliśmy go na wozach, nie mogliśmy nie zauważyć, że dni stawały się coraz zimniejsze, a każda kolejna noc przynosiła dalsze ochłodzenie. Wiedzieliśmy, że ze względu na grasujące tu wielkie niedźwiedzie nie należy oddalać się zbytnio na wschód i południe, ale zupełnie nie spodziewaliśmy się nagłego ataku zimy. Dunne widywał wilki, ale mówił, że nie wyją ani nie poruszają się jak zwykłe wilki. Wydawały się być pokryte warstwą lodu, otulone nim jak futrem.\n\nJ. Lipscomb

Zakopane konstelacje

Dziś ujrzałem jednego z tych dziwnych wilków. Dunne również, ale nie ma go tu, żeby o tym opowiedzieć. Było południe i wszystko rozegrało się na moich oczach.\n\nUłożyliśmy właśnie na wózkach trochę gwiezdnej rudy, kiedy w wejściu do kopalni nagle i bezgłośnie pojawił się wilk, a raczej przypominające go stworzenie. Wyglądało tak, jakby przed chwilą wyrwało się na wolność z lodowca, a jego futro pokrywały igiełki lodu, które wydawały się z niego wyrastać.\n\nChciałem się ruszyć z miejsca, uciekać i krzyczeć, ale nie mogłem nic zrobić. Mniej szczęścia miał Dunne. Wydał z siebie okrzyk, jak gdyby chciał odpędzić bestię, trzymając groźnie nad głową kawałek gwiezdnego metalu. Wtedy zwierzę nagle skoczyło, zatapiając kły w jego gardle. Oczy mnie nie myliły. Zobaczyłem, jak miejsce, w którym kły wbiły się w gardło Dunne'a, pokryło się lodem, zamrażając krew tryskającą z rany.\n\nPrzyznaję, że mu nie pomogłem. Uciekłem i ukryłem się w kopalni, modląc się, aby ciepło powróciło do moich zziębniętych kończyn. Jeżeli stąd ucieknę, nie powrócę już w to miejsce. Jestem przekonany, że bestie nie pojawiły się tu przypadkiem. Na pewno ściągnęło je nasze wydobycie rudy, być może strzegą jej przed tymi, którzy chcą ją wykopać.\n\nNiniejszym zrzekam się wszelkich roszczeń do kopalni. Jeżeli pozostali chcą, muszą sami układać się z lodowymi diabłami i próbować zawrzeć z nimi pokój.\n\nJ. Lipscomb

Wilk pokryty lodem

Mroźne podejście do Strzaskanej Góry. Roi się od skażonych

Wykopaliska (Rozdział) - Baza Danych Lore NWGuide

Obrazy

Komentarze