LaCuran, \n\nuciekłem. Wybacz, że będziesz musiał samemu zmierzyć się z gniewem kapitan Isabelli. To, co ci zrobi, będzie lepsze od tego, co planowała. To niewielkie pocieszenie, ale może podniesie cię na duchu. Mam taką nadzieję. \n\nNie mogłem jej na to pozwolić. Nie mogłem pozwolić, by stała się potworem. \n\nMam ostatnią prośbę: zajmij ją czymś do czasu, aż zdołam uciec z wyspy z pudełkiem. Z całą pewnością cię zabije, a może nawet zrobi ci coś gorszego. Mimo to muszę cię prosić o spełnienie mej prośby ze względu na naszą długoletnią przyjaźń. Jeśli to niewystarczający powód, zrób to ze względu na każdą żywą istotę kroczącą po tym świecie. Obawiam się, że i na to może być za późno. Słyszę śmiech Heretyka. Ten diabelski rechot towarzyszy mi za dnia i nawiedza mnie w koszmarach. \n\nMuszę uciekać. Niech Bóg będzie z tobą, przyjacielu, o ile wciąż w niego wierzysz. \n\n <b>Ojciec Dante</b>

Wyblakły list ze śladami soli

Trzeba ją powstrzymać

Zeszłej nocy w kwaterach Isabelli znów słyszałem głos Heretyka. Dyskutowali o czymś. Wbiegłem do środka z krucyfiksem w dłoni, ale Isabella była sama. Obserwowała, jak przeszukuję pomieszczenie. Gdy krucyfiks wyślizgnął się z moich palców, uśmiechnęła się. Pozwoliłem, by mnie przytuliła. Czułem, jak trzęsie się od tłumionego śmiechu.\n\nCzy tylko mi się wydawało? Czy tracę rozum? Diabeł z całą pewnością może mieszać mi w głowie. Tylko szaleniec pomyślałby, że drewniany krucyfiks zdoła ocalić duszę Isabelli. I tylko hipokryta darzyłby ją miłością.\n\nMusiałem ją zostawić. Ale nie mogłem tego zrobić. Dopóki nie odkryłem tego, co dzisiaj.\n\nDante

Fragment listu ze śladami soli

Miłość szaleńca

Isabello, \n\nprzeprowadziłem pradawny rytuał, gdy gorączkowałaś. Nie pozwolę, by twa dusza trafiła do piekła. Jestem gotów skazać sam siebie na wieczne potępienie, byleby tylko cię ocalić. Gdy gorączka wreszcie ci przeszła, miałem nadzieję, że Bóg mi cię zwrócił. \n\nJednak to nie Bóg, lecz diabeł żeruje na nadziejach zdesperowanych. Wreszcie zrozumiałem, że istota, która wróciła, nie jest kobietą, którą kochałem. \n\nMówiąc szczerze, aż do dziś nie zrobiłem niczego, co zasługiwałoby na nagrodę. Ocalenie twej duszy zawsze przekraczało moje możliwości. Mogłem ją jedynie ukraść i uchronić świat przed tym, czym się stałaś. \n\nNie spotkamy się w niebie. Mam nadzieję, że nigdy się nie spotkamy. Zamierzam poświęcić swe życie strzeżeniu tego pudełka. Zestarzeję się i umrę w samotności, myśląc o nienawiści, którą do mnie czujesz… To będzie moja nagroda. \n\n\nŻegnaj, ukochana. \n\nDante

Upadek Isabelli (Rozdział) - Baza Danych Lore NWGuide

Obrazy

Komentarze