Siódmego dnia opadów śniegu ktoś zjawił się u mych drzwi. Aż usiadłem, dysząc ciężko. Bałem się, że to ten wieprz, porucznik Hadar przyszedł, żeby znów wysłać mnie do tego piekła, z którego uciekłem.\n\nAle to była kobieta o długich, kruczoczarnych włosach, które opadały aż do jej wąskiej talii. Skórę miała białą jak śnieg. Była tylko w pantoflach i szacie z cienkiego białego lnu. Ale nie dotknąłem jej. Nie tego dnia, klnę się na mój miecz.

Siódmy dzień opadów śniegu

Wpis 1

Dwanaście dni i tylko dwa słowa. "Ty klucz". Jakiż znowu klucz? Jej usta ułożyły się w lekki uśmiech. To na pewno jakaś księżniczka, która uciekła od swej królewskiej rodziny! Patrzy na mnie, jakbym był wyjątkowy. \n\nNie lubi ognia. Wpatruje się w niego, jakby był bramą do czeluści piekielnych. Ale za to woda! Pije ją bez końca, zupełnie jakby w brudnym kubku nie było roztopionego śniegu, ale jakiś cudowny nektar.

Dwunasty dzień opadów śniegu

Wpis 2

Pewien sen nawiedza mnie co noc. Śni mi się, że ona leży na mnie niczym chłodny koc. Ja zaś oddycham z coraz większym trudem, aż w końcu nie mogę ani się ruszyć, ani wezwać pomocy. Gdy się budzę, ona tylko leży w kącie. Te sny są męczące.\n\nJutro wezmę furmankę i pojadę do miasteczka. Ona nie je nic, czym ją częstuję. Ale nie narzeka. Właśnie w taki sposób można odróżnić gmin od arystokracji. Arystokraci bowiem nie walą sztućcami w stół, gdy są głodni, tylko cierpliwie czekają, aż golonka będzie gotowa.

Wpis 3

Kim jest ten chłopiec? Nie przypominam sobie żadnego chłopca. Pamiętam tylko, że gdy wróciłem z miasteczka, kobieta wciąż była w mojej chacie. Wyglądała lepiej – miała policzki zaróżowione niczym kawał krwistego mięsa.\n\nGdy spojrzałem w oczy chłopca, zacząłem krzyczeć. Bo ich nie miał. Miał za to dwa puste oczodoły o poszarpanych krawędziach, zupełnie jakby ktoś nieumiejętnie wykroił mu oczy nożem. Chciałem zasłonić te straszne oczy, ale kobieta złapała mnie za rękę. Uścisk miała silny i zimny, zupełnie jakby pod jej skórą kryła się stal. Kopnąłem chłopca, który upadł na wilczą skórę. Zawinąłem go w nią. A potem wyrzuciłem go w śnieżycę. I tyle.

Chłopiec

Wpis 4

Pobraliśmy się! Wykrzyczeliśmy przysięgi małżeńskie, a świadkiem był nam wiatr. To znaczy ja wykrzyczałem przysięgę. Ale ty też to zrobiłaś, tylko bez słów. Po cóż poruszać tymi pięknymi, bladymi ustami? I wtedy cię pocałowałem. Twe wargi były zimne, lecz w mym wnętrzu płonie ogień, który cię ogrzeje. Tu, na tym wzgórzu, z którego rozpościera się widok na niebieskie morze lodu. Zdjąłem futra i biegłem nago po śniegu. Zimno mi nie przeszkadzało.\n\nZeszłej nocy zawezwałaś mnie do łoża. Zawezwałaś mnie szeptem umarłych. Ja zaś odpowiedziałem na twe wezwanie, podobnie jak wiele razy wcześniej.

Zaślubiny

Wpis 5

Jak mogłem o tym zapomnieć? Ona wybrała chłopca jak rzeźnik wybierający owieczkę na targu, ale to ja go sprowadziłem do naszego domu. Obiecałem mu zapłatę, ale to nie było potrzebne, bo nie mógł oderwać od niej wzroku. \n\nDlatego też wykroiłem gnojkowi oczy, a on wrzeszczał i wierzgał. Ona zaś patrzyła i czekała.

Wyznanie

Wpis 6

Zostawiła drzwi otwarte, zupełnie jakby chciała, żebym to widział. Była trzecia w nocy, ona zaś pochylała się nad wykopanym grobem. Usta pełne zębów jak sople ociekały ciemną krwią. Żuła jego palce. \n\nI wtedy sobie przypomniałem. To, co się z nim stało po tym, jak go zabiłem.\n\nWtedy właśnie przestał wierzgać. Z jego wnętrza do gardła wpłynęło światło. Ona odepchnęła mnie i pocałowała go w usta. Zaczęła wypijać jego duszę. Ja zaś czułem wielki gniew. Teraz zaś słyszę jej śmiech, przypominający strzelające stawy. Jedynym, co czuję, jest zaś strach.

Monstrum

Wpis 7

Znów mnie dopadła. Pozwala mi uciec, a potem mnie znajduje i pożera. Kawałek po kawałku, zanosząc się przy tym upiornym śmiechem. W końcu chciałem być z nią po wieki wieków… \n\nZakopię to pod zimnym żelazem. Przestrzegam każdego, kto to czyta. Nie wpuszczaj jej do swego domu. Nie dawaj jej wody. Jeśli ją zobaczysz, uciekaj, póki jeszcze masz nogi. Słyszę ją. Słyszę, jak pełźnie pod gałęziami. Coś właśnie do mnie dotarło. To ja jestem golonką, której tak wyczekiwała.

Okrutna zima

Wpis 8

Korona Aeternum – ogromna, przedzielona na pół góra rojąca się od skażonych

Pocałunek zimy (Rozdział) - Baza Danych Lore NWGuide

Obrazy

Komentarze