Dowódca wręczył mi kopertę. Złamałem czerwoną woskową pieczęć i rozwinąłem papier. Emilia Smythe. Moja córka. \n\nJakby w oczekiwaniu na odpowiedź, dowódca uniósł dłoń i powiedział: "To nie błąd. Twoja relacja, mimo że dość kłopotliwa, zapewnia ci największą szansę na sukces. Potrzebujemy twojej pomocy podczas tej misji, John".

Odprawa

Wpis 1

Na Aeternum istnieją dwa sposoby, by kogoś permanentnie zabić. Można zabijać go, aż zmieni się w zagubionego albo uwięzić, by dokonała tego rozpacz. Żeby była jasność, nie zamierzałem torturować własnej córki. Zawierzyłem się prawdzie, która mnie poprowadzi.\n\nOdkrycie, że Emilia nie jest zwykłą skrybą, było dla mnie zaskoczeniem. Okazało się, że prowadzi magiczne badania dla niebezpiecznej grupy zwanej "Illumen". Jakby tego było mało, Emilia odkryła nasz najpilniej strzeżony sekret: magię, której używamy, by ustalić punkt powrotu po śmierci.

Dzień 5

Wpis 2

Gdy zabijałem przywódców Illumenu, opuszczona stodoła była ciemna. Kiedy Emilia przybyła na miejsce i zobaczyła ich ciała, nie zapłakała. Ale wtem z rozpaczą wykrzyknęła czyjeś imię i podbiegła do ciała młodego mężczyzny. W ciemności wymówiłem jej imię. Gdy się do mnie odwróciła, ujrzałem w jej oczach coś nowego. Strach.\n\nWbiła w swe gardło niewielki nóż i już jej nie było. Jakimś sposobem wyrwała się z więzów pośmiertnego punktu powrotu.

Dzień 6

Wpis 3

Wywabiłem ją, dając do zrozumienia, że zakończę cierpienia jej ukochanego. "Dlaczego?" – spytała, nie odrywając oczu od młodego mężczyzny. Wtłoczyłem do jego żył powoli działającą truciznę, która wywoływała prawdziwe męczarnie.\n\nWbrew zdrowemu rozsądkowi próbowałem przemówić Emilii do rozumu. "My ratujemy życia, Emilio. Pozbywamy się tych, którzy są źródłem terroru…"\n\n"Wy jesteście źródłem terroru!" – krzyknęła. Me serce zamarło. Zrozumiałem, że nie da się do niej dotrzeć ani jej ocalić.\n\n"Co teraz?" – zapytała. "Przekaż nam wyniki swoich badań, a pozwolimy ci odejść" – odpowiedziałem. Gdy sięgnęła do swojej torby, uderzyłem ją, pozbawiając przytomności.

Dzień 9

Wpis 4

Była skuta i zamknięta w wąskiej, drewnianej trumnie. Gdy się obudziła, krzyczała i płakała, szlochała i błagała. "Ojcze, to ja, twoja Emilia! Przyrzekam, nikomu nie powiem o tym, co odkryłam! Nie pozwól, bym skonała w ciemnościach! Czyż mnie nie kochasz?" \n\nZagłuszyłem w sobie wszelkie emocje. A przynajmniej tak mi się wydawało, dopóki nie poczułem, jak łzy spływają mi po policzkach. By przyspieszyć cały proces, powiedziałem jej, że rozprawiliśmy się z jej ukochanym, który zmienił się w zagubionego. Emilia zawyła, rzucając się w łańcuchach. Zabiłem wieko gwoździami. Inni ruszyli, by mi pomóc, ale przegoniłem ich i samodzielnie opuściłem trumnę do świeżo wykopanego grobu. To było ojcowskie brzemię, które sam będę dźwigał.

Dzień 15

Wpis 5

Dwa lata później wykopaliśmy jej trumnę, by potwierdzić przemianę. Jeszcze nikt nie wytrzymał tak długo. Większość zmienia się w zagubionych w ciągu roku, ulegając szaleństwu wskutek pogrzebania żywcem. Ja zaś zmagałem się z mym własnym szaleństwem. Emilia nawiedzała mnie we snach. Jako zagubiona, skażona albo szpieg. W najgorszych koszmarach wciąż była moją córką. Gdy wyciągnęliśmy gwoździe, zerwałem wieko. \n\nW środku było pusto. \n\nCzy ona uciekła? Czy została uratowana? A może zmieniła się w mściwego ducha? Albo w coś jeszcze gorszego? Wiedziałem, że ona nigdy mi nie wybaczy. Sam sobie też nie potrafiłem wybaczyć. Od tego czasu minęło dziesięć lat, podczas których czułem jedynie rozpacz. Strach sprawia, że wciąż prę do przodu, ale nie pozwala mi żyć pełną piersią.

Post mortem

Wpis 6

Mistyczny las, w którym rośnie azothowe drzewo, a liczne farmy stoją opuszczone

Eksperyment (Rozdział) - Baza Danych Lore NWGuide

Obrazy

Komentarze