Znaleźliśmy dziś jednego z zaginionych członków załogi. Nazywa się Damas. Podczas sztormu wypadł za burtę, ale zdołał dopłynąć do brzegu. Rozbił prosty obóz w dziczy – zdaje się, że całkiem nieźle sobie radził, ale za nic nie chciał pójść z nami do obozu. Zacząłem się obawiać, że spróbuje zwiać. Musieliśmy go związać. Powiedzieliśmy mu, że idzie z nami.\n\nGdy przyprowadziliśmy go do obozu, część załogi powitała go z radością, ale wszyscy ucichli, gdy kapitan Isabella wyszła ze swojego namiotu. Wpatrywała się w zaginionego mężczyznę, który właśnie się odnalazł. Wtedy zrozumiałem, że tak naprawdę jest on naszym więźniem.\n\nIsabella nazwała go dezerterem, kazała go skrępować i zakneblować. Miał oczekiwać na wyrok. Ruiz wyglądał, jakby chciał się sprzeciwić, ale chyba rozumiał, że gdyby to zrobił, podzieliłby los dezertera.\n\nManuel

List wyblakł ze starości

Rozbitek

Isabella rozkazała pobić Damasa za dezercję. Jego błagania szybko zamieniły się w krzyki. Gdy bicie się skończyło, kazała nam go zawlec i przywiązać do wielkiego drzewa. Miał posłużyć za przykład. "Niech spędzi tu noc" – powiedziała. Po buntownikach już dawno nie było śladu, nie licząc dziewięciu obłożonych kamieniami kopców. Pewnego dnia Isabella kazała ich wreszcie pochować. Być może żywcem.\n\nPo tym całym zamieszaniu, w nocy, przyszedł do mnie Ruiz. Powiedział, że jeśli znów znajdziemy naszych zaginionych ludzi, mamy ich nie brać w niewolę, a zamiast tego ostrzec. Mówił, że jeśli kogoś tu przyprowadzimy, skończy dokładnie w ten sam sposób co Damas. Ja z kolei odpowiedziałem, że Isabella na pewno nas ukarze, jeśli nie wykonamy jej rozkazów. Prychnął na to, mówiąc, że nawet jeśli będziemy wykonywać jej rozkazy, Isabella i tak nas ukarze.\n\nNie wiem, kim się stała, ale już na pewno nie jest naszą kapitan. Jeśli nie odejdziemy albo zaczniemy zachowywać się tak, jak ona, albo zostaniemy straceni, jak ci, których znaleźliśmy.\n\nManuel

Kara

Ruiza nigdzie nie ma. Boję się powiedzieć, że uciekł, podobnie zresztą jak inni, ale sądzimy, że tak właśnie było.\n\nKapitan Isabella zarządziła poszukiwania, udając, że Ruiz niechybnie został zaatakowany przez jedną z bestii grasujących po wyspie, ale na jej twarzy rysował się gniew, od którego zresztą wyraźnie drżał jej głos. Doskonale wiedziała, że Ruiz uciekł i że to jej wina.\n\nRuiz, mam nadzieję, że jesteś już daleko od tego przeklętego miejsca, do którego zawiódł nas parszywy los. Proszę Boga, żebyś odnalazł spokój w lepszym miejscu, w którym szczęśliwie dożyjesz późnej starości.\n\nManuel

Ruiz zaginął

Minęły trzy miesiące, odkąd rozbiliśmy obóz w Disembarco Eterno. Jednak dzisiejszej nocy Isabella rozkazała nam przygotować się do wymarszu o świcie. Mamy opuścić obóz i ruszyć na północ, kierując się pradawnym traktem, odkrytym przez naszych zwiadowców dwa dni temu. To spore ryzyko, ale ponoć Isabella powiedziała, że nie chce zostawić nikogo w obozie, bo nie ufa na tyle swoim ludziom – nie po ucieczce Ruiza. Obawia się, że więcej osób może pójść w jego ślady. Jeśli zaś ruszymy w drogę wszyscy razem, będzie mogła nas pilnować.\n\nNie wiem, ile jest w tym prawdy, ale mamy dość zdrowego rozsądku, by nie kwestionować jej decyzji.\n\nManuel

Pradawny trakt

Kapitan Isabella nie wyjawiła celu naszej podróży. Nie jestem pewien, czy sama wie, dokąd zmierzamy. Zdaje się, że czegoś szuka. Czegoś, o czym nie chce mówić. Pomaga jej w tym Heretyk, choć jego rady zaszkodziły i nam, i samej Isabelli.\n\nO świcie ruszamy na północ. Cieszę się, że opuszczamy Kopiec Dziewięciu. Nie mogę znieść tego miejsca. Jestem zły na siebie z powodu tych, których spotkała kara, a jednocześnie czuję ulgę, że nie jestem dziesiątym z nich.\n\nManuel

Marsz

Pradawny trakt zaprowadził nas na skraj wielkich mokradeł. Zastanawiam się, czy Ruiz uciekł właśnie tu. Przysiągłem sobie, że jeśli go spotkam, nie będę próbował go schwytać. Zasłużył sobie na spokój. Poza tym nie chcę, by cierpiał tak, jak my.\n\nMokradła ciągną się w każdym kierunku, ale nasi zwiadowcy dostrzegli w oddali szczyt. Kapitan Isabella zarządziła, że ruszamy w jego stronę. Zamierza się na niego wspiąć, by mieć lepszy widok na okolicę, co pomoże nam ustalić nasz następny krok.\n\nMaszerujemy. W porównaniu z gościnnym, ciepłym wybrzeżem na południu te mokradła są parszywe. Lecz kapitan wydała rozkaz, więc musimy go wykonać.\n\nManuel

Wielkie mokradła

Piękna i tajemnicza kraina, gdzie siły życia i śmierci ścierają się w odwiecznym konflikcie

Szaleństwo Isabelli (Rozdział) - Baza Danych Lore NWGuide

Obrazy

Komentarze