Gdybym nie ujrzał tego na własne oczy, nigdy bym w to nie uwierzył. Ten spektakl był absurdalnym wręcz szaleństwem, nawet jak na standardy tej zgrai, co się zowie "Krwią Piasków". Warto nadmienić, że ugrupowanie to cieszy się reputacją nieustraszonych – i słusznie. Podobnie zresztą rzecz ma się z ich zamiłowaniem do szalonych aktów odwagi, które postronny obserwator mógłby wziąć za przejaw skłonności samobójczych. \n\nTego dnia było ich pięciu. Każdy z nich zdjął krwistoczerwone, plemienne insygnia i zasiadł na tarczy tego, którego pokonał w walce. Z kolei mistrzowie rytuału usiedli przy zboczu, waląc w wielki bęben, którego podstawa była zagrzebana głęboko w ziemi. Reszta zaś rytmicznie uderzała bronią o broń, potęgując hałas. Krzyczeli: "Szach-Neszen!"\n\nPo pewnym czasie ziemia zaczęła się trząść. Czułem to aż w kościach. I wtedy to zobaczyłem… wielką falę na horyzoncie. Coś się zbliżało.

Wybraniec

Pożeracz, część 1.

Piątka śmiałków zjeżdżała na wielkich tarczach po skałach, w stronę piaszczystego obszaru. Gdy fala była blisko, unieśli wielkie włócznie. Każda z nich była przywiązana sznurem do pasa. I wtedy ziemia się rozstąpiła.\n\nTo, co ujrzałem, wstrząsnęło mą duszą. Spośród piasków wychynęło cielsko ogromnego węża. Jego paszcza była szeroko otwarta. Był tak wielki, że przesłonił niebo. Lecz ci szaleńcy nawet się nie wzdrygnęli. Zjeżdżali po zboczu, za nic mając sobie oczywiste zagrożenie. Krzyczeli, wzywając licznych bogów – Tyra i Aresa, Anhura i Donara – zaś widzowie ich dopingowali.\n\nWtem zdałem sobie sprawę, że i ja krzyczę. Lecz nie z powodu ekstazy, która ogarnęła tych szaleńców, oglądających całe widowisko, a przerażenia, które opanowało mnie do reszty.

Szalony zjazd

Pożeracz, część 2.

Gdy pierwszy z jeźdźców dotarł do piaszczystego obszaru, cisnął włócznię w kierunku olbrzymiego cielska Pożeracza. Bestia całkowicie to zignorowała. Zamiast tego zwinęła się, zwracając rozwartą paszczę ku ziemi, i zanurkowała w niezbadaną otchłań, z której wypełzła.\n\nZiemia znów się zatrzęsła. Moje zęby i kości zadzwoniły, gdy mętny obłok sunął w kierunku równin. Ogarnął mnie spokój. W okolicy zapadła nieznośna cisza, gdy wszystkie oczy przyglądały się opadającemu pyłowi. Po dłuższym czasie piaski wreszcie się uspokoiły. Widać było tylko wydmy. \n\nZebrani zwrócili wzrok ku wodzowi, który – jak się wydawało – nieznacznie wzruszył ramionami. I wtedy to do mnie dotarło. Oczekiwano śmierci wojowników – mieli udać się do podziemnej krainy cieni i znaleźć drogę, która wiedzie poza wyspę.\n\nOdwróciłem się od zgromadzonych, by zapisać wszystko, co ujrzałem, a gdy znów zwróciłem na nich swój wzrok… nie było po nich śladu. Zupełnie jakby rozpłynęli się w powietrzu. Jeśli chcemy odnieść sukces, musimy koniecznie zawrzeć sojusz z Krwią Piasków.

Próba Pożeracza (Rozdział) - Baza Danych Lore NWGuide

Obrazy

Komentarze