Nigdy nie myślałem, że zatęsknię za deszczami Żałobnicy. Piaskobrzegi… ta przeklęta kraina. To raj dla alchemików, mówili. Jest tam od groma siarki, mówili. Wystarczy, że pójdziesz do Źródeł Orkusa i zeskrobiesz ją z ziemi. Ot tak! \n\nTak się składa, że poszedłem i zobaczyłem… nawet nie wiem, co to było. Stwór mierzył blisko siedem metrów. Był człekokształtny, zgarbiony, a zamiast palców miał coś jakby noże. Zamiast włosów miał oślizgłe, zielone gałązki, a jego ślepia wyglądały jak kiście winogron! Jakby tego było mało, przemówił swoim nieproporcjonalnie małym dziobem. "Mięso" – zaskrzeczał stwór. \n\nTego było za wiele. Ryknąłem i z całej siły walnąłem stwora oskardem. Z jego ślepi została krwawa miazga. Stwór wrzasnął, a ja uciekłem. Zatrzymam się dopiero, jak spłyną na mnie cudowne deszcze Żałobnicy.\n

Cudowny deszcz

Dziennik Ogdana

Nie zliczę, ile razy to już mówiłem… Chciałbym, żebyśmy mieszkali daleko stąd! \n\nBo jaki los nas tu czeka? Prędzej czy później zeżre nas jakiś potwór, a kozy wysrają nasze gnaty. Ojcze, stale powtarzasz, że musimy trzymać się tego, co znamy. Że musimy zadbać o nasze bezpieczeństwo. \n\nBezpieczeństwo! Przecież na tych ziemiach próżno tego szukać! Jeśli zabraknie ci wody, umrzesz. Jeśli natkniesz się na Pożeracza, umrzesz. Jeśli zaś natkniesz się na lwa, to – niespodzianka – umrzesz! Jeśli zobaczysz piękne światła migające nocą pośród piasków, umrzesz. \n\nOjcze, chcę wreszcie zobaczyć coś nowego. Chcę zobaczyć wielkie, mokre jezioro. Chcę zobaczyć drzewa, ich miękkie liście. A przede wszystkim chcę zobaczyć ziemię, na której nie ma tych przeklętych kóz! Powiadasz, że to niebezpiecznie, ale przytuliłbym się nawet i do dupy pawiana! Wszystko, byleby było nowe.\n

Kozy, piasek, kozy, piasek

Te pieprzone kozy

Na bazarze można znaleźć wszystko, czego pragną oczy czy żołądek. W dniu, w którym pustynne jastrzębie szybują po niebie, sprowadzając bryzę, spożywam winogrona, piję wino i delektuję się miodem i śmietaną. Gdy zadrę głowę, widzę wielkiego Cezara, ukoronowanego na tle nieba. \n\nJednak wolę oglądać twarz mej słodkiej Hasti aniżeli gniewne czoło Cezara. Wolę smakować usta Hasti, słodsze od wszelkich daktyli. Czuję się samotny, bo już nie mogę tu jej sprowadzać. Hasti nie żywi się już miodem czy winogronami. Lecz jej piękno pozostało nietknięte. Jej usta wciąż są rozkosznie słodkie. \n\nPewnego dnia dołączę do Ciebie, Hasti, i będziemy wspólnie ucztować. Znajdziemy najsoczystsze winogrona…

Pustynne kolce (Rozdział) - Baza Danych Lore NWGuide

Obrazy

Komentarze